Een nieuwe dag, op naar het volgende nationale park. Nu staat Sequoia op het programma. We rijden vanuit Mariposa de bergen uit en het wordt verbazingwekkend vlak. Volgens onze informatie groeien de Sequoia denderon bomen niet op zeeniveau dus wat zal dat worden.
We volgen trouw onze navigatie die ons naar de ingang van het park moet leiden. Onderweg negeren we daarom (eigenwijs als we zijn) de borden richting het park. na een half uur rijden van Visalia (onze slaapplaats deze avond) komen we in Springdale. mooie omgeving maar waar is het park??? toch maar vragen bij een klein visitorcenter. Blijkt dat we 50 mile te ver zijn gereden en dat we via een “schitterende” weg naar de entree kunnen rijden.
wat een weg, kuilen en gaten in de weg, 23 mile kronkelen door de bergen. Ik vind het fantastisch om te rijden, Sonja daar in tegen ziet na 5 mile al helemaal groen van wagenziekte.
Termen als “zo moet de hel er uitzien” zijn geen uitzondering 🙂 net voor het park een broodje gegeten, Sonja kreeg zowaar weer een kleurtje. Toch hebben we het gered en komen bij de entree van Sequoia aan.
Wat blijkt…. 17 mile een soort Alpe d’ Huez naar boven rijden. Sonja is nu al “blij” Die bomen moeten wel heel speciaal zijn zegt ze want ik ben nu al weer kots misselijk.
Nou… de bomen zijn inderdaad indrukwekkend, na ca. 15 mile doemen de eerste ineens tussen de andere dennenbomen op. Erg gaaf om te zien. We parkeren de auto en lopen ca. 700 meter naar beneden naar “General Sherman” Het grootste levende organisme op aarde, 2210 jaar oud en ca. 80 bosbranden weerstaan. erg indrukwekkend.
