SoJo.nl

Na de natuur nu weer een stad, en wat voor een! Bij het binnenrijden over de freeway merk je dat het geen klein dorp is. We komen ‘s-middags aan bij Union square, het “centrum” .  Het is toch wel een stuk frisser en daar zijn we niet echt op gekleed. Eerst maar een vestje oid kopen, want die hebben we echt wel nodig. Van 99 F naar 53 F is best een groot verschil. We hebben het voor het eerst tijdens deze reis koud! Wat jammer moeten we dus even shoppen ;).  We vinden al snel wat bij Adidas!  Daarna even rond gereden in de stad, dit tot grote onvrede van Jos. Als je nl. net in deze stad bent is het verkeer niet echt een feest, het is ook nog zondag, en alles is eenrichtingsverkeer verkeer. Uiteindelijk vinden we toch een plaatsje, dicht bij Fishermanswarf. En we kijken direct waar we morgen ochtend voor Alcatraz moeten zijn.

Dag 2: Vroeg op, om 10.00 uur hebben we kaartjes voor Alcatraz, de boot vertrekt rond 9.30 uur. Vandaag is het wat mooier weer dan gisteren en gelukkig ook wat warmer. De tocht naar “the Rock” is top, mooi uitzicht op de stad en de Golden Gate Bridge met de pilaren in de mist. Echt apart om te zien. Alcatraz is super cool, je krijgt een audiotour van bewakers en vroegere gevangen, zo ben je echt in het verhaal. In de middag hebben we de bijna 400 treden (365 geteld, maar wellicht wat overgeslagen) naar Telegraph-hill beklommen. Het was een pittig klimmetje, maar zeker de moeite waard. Daarna zelf met de auto Lombard street gereden, de bochtigste straat ter wereld, 8 haarspeld bochten, slechts 18%. De steilste straat is Filbert street, 31% maar liefst! In de avond een route gemaakt om morgen te gaan doen met het openbaar vervoer.

Dag 3: vandaag met de Muni de stad in, eerste met de oude, bekende kabeltrams Nob Hill op, nu is het nog niet zo druk. Op Nob Hill heb je echt een tof uitzicht op de schuine straten van de stad. Daarna met de bus naar de Golden Gate Bridge, we hebben echt geluk vandaag. Het is super helder weer, dus geen mist bij de

brug. We gaan niet fietsen en daar ben ik (Sonja) best blij om, de brug is hoog!!! Pfff best eng… We lopen een stukje de brug op en keren daarna om.
Daarna met de bus naar Alamo square, naar de painted ladies, waarvan er twee in de steigers staan, het is zeker een mooie view, vooral het contrast tussen oud en nieuw. Ook hebben we China town bezocht, de een na grootste ter wereld. Erg leuk om doorheen te slenteren langs winkels en eetgelegenheden. Tot slot de stad van boven bekeken vanaf Twinpeaks!
Een super gave stad. Nu op naar het zuiden, via highway 1 naar Los Angeles, via Monterey, hopelijk is het daar wat warmer.

 

Een nieuwe dag, op naar het volgende nationale park. Nu staat Sequoia op het programma. We rijden vanuit Mariposa de bergen uit en het wordt verbazingwekkend vlak. Volgens onze informatie groeien de Sequoia denderon bomen niet op zeeniveau dus wat zal dat worden.

We volgen trouw onze navigatie die ons naar de ingang van het park moet leiden.  Onderweg negeren we daarom (eigenwijs als we zijn) de borden richting het park. na een half uur rijden van Visalia (onze slaapplaats deze avond) komen we in Springdale. mooie omgeving maar waar is het park??? toch maar vragen bij een klein visitorcenter. Blijkt dat we 50 mile te ver zijn gereden en dat we via een “schitterende” weg naar de entree kunnen rijden.

wat een weg, kuilen en gaten in de weg, 23 mile kronkelen door de bergen. Ik vind het fantastisch om te rijden, Sonja daar in tegen ziet na 5 mile al helemaal groen van wagenziekte.
Termen als “zo moet de hel er uitzien” zijn geen uitzondering 🙂 net voor het park een broodje gegeten, Sonja kreeg zowaar weer een kleurtje. Toch hebben we het gered en komen bij de entree van Sequoia aan.

Wat blijkt…. 17 mile een soort Alpe d’ Huez naar boven rijden. Sonja is nu al “blij” Die bomen moeten wel heel speciaal zijn zegt ze want ik ben nu al weer kots misselijk.

Nou… de bomen zijn inderdaad indrukwekkend, na ca. 15 mile doemen de eerste ineens tussen de andere dennenbomen op. Erg gaaf om te zien. We parkeren de auto  en lopen ca. 700 meter naar beneden naar “General Sherman” Het grootste levende organisme op aarde, 2210 jaar oud en ca. 80 bosbranden weerstaan. erg indrukwekkend.

 

Gisteravond bekeken wat we in Yosemite wilden zien en welke trails we wilde lopen. Eerst maar eens naar Glacierspoint en Tunnelview rijden. Deze laatste is een van de meest gefotografeerde panorama’s ter wereld. Het rijden erheen kost ongeveer 1,5 uur.  Maar goed wederom een prachtige weg, met haarspeldbochten en flink dalen en stijgen, maar gelukkig heb ik mij eigen Gerard de Rooij bij me ;). Als eerste komen we aan bij Tunnelview… Ik kan in herhaling blijven vallen, maar ook dit is weer schitterend, ik dacht dat we het mooiste wel zo’n beetje hadden gehad, maar telkens kan er toch nog een schepje bovenop, wauw wauw wauw! Na een poosje te hebben gefilmd, foto’s gemaakt en genoten van het uitzicht vervolgen we onze weg naar Glacierspoint. Nog 16 mile, stijgen, dalen en haarspelden. Langs stijle afgronden dit maal, hier is goed te zien wat de branden vorig jaar hebben aangericht. Hopelijk blijft Yosemite dit jaar gespaard. Bij Glacierspoint is het een stuk stijl omhoog lopen, maar de beloning is enorm mooi. Wat je hier ziet is niet in een beeld te vangen, mooie watervallen, een bos en stijle rotswanden. We zullen hiermee vandaag wel de 1500 foto’s (tot nu toe) benaderen, je kunt hier blijven schieten. Eenmaal op de weg naar Yosemite valley komen we nog langs een van de watervallen welke we zojuist van boven hebben gezien, hier besluiten we te stoppen. Daarna op weg naar de vallei… Hier is het zo verschrikkelijk druk dat er geen parkeerplaats meer vrij is. We hebben al genoeg gezien en doordat we zo lang van de diverse uitzichten hebben genoten is er geen tijd meer over voor een trail. Nou dan moeten we nog maar eens terug 🙂

Er staat een lange rit op het programma, dus de wekker gaat om 5.45!
Even een ontbijt op de ranch en off we go.

Op weg naar Yosemite National Park. De rit duurt ongeveer 6,5 uur volgens de navigatie, maar is “maar” 332 mile. Nou over 530 km. doe je doorgaans geen 6,5 uur. Maar goed, vol goede moet gaan we op pad.

Door Death Valley de nodige dips in de weg, een soort lancering als je er te hard doorheen rijdt. En je ziet werkelijk niemand onderweg. De bergpas over, je moet immers het dal uit en we komen op een weg wat op een snelweg lijkt, zal het dan toch waar zijn dat we er niet zo lang over doen?

Onderweg komen we in Bishop langs een Nederlandse bakker, druk. Echt je vraagt je af waarom niet heel Amerika brood zoals dit bakt. Maar goed even een stroopwafel en een sandwich naar binnen en we vervolgen onze reis.

We gaan over de Tioga pass, een 3000 meter hoge pas welke sinds begin juni weer open is (wordt in de winter afgesloten wegens sneeuw). Nou succes….. De weg is prachtig, maar de ene haarspeld bocht volgt op de andere, dus ja nu snap ik ook waarom het zo lang duurt. Je kunt niet harder dan 25 mile op de meeste stukken. Ik ben benieuwd wat Yosemite nog meer heeft te bieden, maar dat zullen we morgen zien.

Vandaag een korte rit, dus eerst nog even voetbal in Vegas gekeken. Het was billen knijpen, maar we kunnen met een gerust hart naar Death Valley afreizen.

Het is maar twee uurtjes rijden, maar overal waarschuwt men, met een volle tank de woestijn in, check en voldoende water mee, check. We kunnen gaan. De weg is redelijk saai, kaarsrecht en bijna niemand te zien. Eenmaal in Death Valley bij Dante’s vieuw point zijn we toch wel onder de indruk. Wat kan een woestijn mooi zijn, een dal met zoutvlaktes tussen hoge bergen die wel wat weg hebben van een maanlandschap.

We slapen op een ranch in de woestijn, ongeveer het enige dat hier is, en dat is ook wel te merken aan de prijzen 😉 De hitte gaat wel, 99 Fahrenheit (ongeveer 38 Celsius), daar waar de hoogst gemeten temp. 58,3 Celsius (138 Fahrenheit). We hebben dus geluk!